بررسی مدل ساختاری رابطه مؤلفه‌های هویت ملی و دینی با حرمت خود با توجه به نقش واسطه‌ای منزلت‌های هویتی

  هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه ساختاری هویت ملی و هویت دینی با حرمت خود با واسطگی منزلت‌های هویت من بوده است. در مطالعه حاضر برازش دو مدل مورد آزمون قرار گرفت. مدل اول رابطه پذیرش هویت ملی و دینی با حرمت خود به واسطگی هویت یافتگی و دنباله روی بود. مدل دوم نیز رابطه نفی هویت ملی و نفی هویت دینی با حرمت خود به واسطه‌گی سردرگمی و بحران زدگی بود. تعداد 352 نفر از دانشجویان سال اول تا چهارم رشته‌های علوم انسانی و علوم تربیتی شرکت داشتند. در این مطالعه از مقیاس‌های هویت ملی (ایرانی) و نفی هویت ملی، هویت دینی (اسلامی) و نفی هویت دینی (رحیمی‌نژاد و احمدی، 1374)، از پرسشنامه منزلت هویتی من (EOM-EIS2؛ آدامز و بنیون، 1989؛ رحیمی نژاد، 1379) و پرسشنامه حرمت خود بزرگسالان کوپر اسمیت (دادستان، 1377) استفاده شد. با استفاده از روش تحلیل مسیر و بررسی شاخص‌های برازش، هر دو مدل دارای برازش بود. نتایج دیگر پژوهش حاضر در مدل اول حاکی از بیشترین ضریب بتا (44/0) برای اثر مثبت هویت دینی بر حرمت خود با واسطگی هویت یافتگی فردی بود. در مدل دوم نیز بیشترین ضریب بتا (06/-)  برای اثر منفی نفی هویت دینی بر حرمت خود با واسطگی سردرگمی بود.